SON ÇIKMAZ


  Geçmişsin ucu bucağı görünmeyen denizin karşısına. Her zaman masmavi olan deniz, bugün gri, hırçın ve üstün. Dalgalar boğum boğum. Dalgalar sert, dalgalar büyük, dalgalar korkutucu… Beyninin içinde bin bir türlü kişilikle beraber karşısındasın denizin. Birisi diyor ki “Bırak kendini dalgalara. Bırak alıp götürsünler seni. Bırak, boğsunlar.” Diğeri dalgaların o ahenkli görüntüsünde kaybetmiş kendini ve gülümsüyor. “Ne kadar güzel.” diyor, ”Sanki dans ediyorlar.” Bir diğeri ise boş boş bakıyor. “Ne diyor bunlar?” diyor. “Alt tarafı dalga.” Diğeri, diğeri, diğeri derken hepsi konuşuyor kafanın içinde… Hepsi de ayrı teranede. Hepsine de birer tokat sallayıp dönüyorsun sırtını dalgalara. “Ulan” diyorsun “Yemişim dalgasını, yemişim duygusunu, yemişim hissettirdiğini.” Yakıyorsun bir sigara, hepsini de def ediyorsun. 

   Yürüyorsun ıslak kumsalda. Yüzüne vuruyor her bir yağmur damlası. Gizlenmiyorsun, saklanmıyorsun yağmurdan. Aksine, ıslanmak istiyorsun. Belki de tüm günahlarını, tüm hatalarını, tüm yüklerini, hatta yekten yağmurun seni alıp götürmesini istiyorsun acımasızca. Acımıyorsun kendine. Elinden gelse sen sileceksin çünkü kendini bu yeryüzünden.

   Rüzgar ise hepsinden de sinirli ve hırslı. Yerdeki kum tanelerini evlerinden ediyor. Onlara şiddetli bir deprem yaşatıyor sanki. Her yer birbirine giriyor. Doğa sanki sonu olmayan bir savaş içine girmiş kendi olaylarıyla. Aynı senin içindeki sayısız kişiliklerinle verdiğin savaş gibi. Gökyüzünün kasvetliliği, gökyüzünün siyahlığı, gökyüzünün karamsarlığı, sen bilmesen de yüzünü andırıyor senin. İçini andırıyor…

  Boğazında görünmez bir el var sanki. Sıktıkça sıkıyor. İnsanların kafa dinlemek, nefes almak için geldiği yerde sen, bırak kafa dinlemeyi, nefes bile alamıyorsun. Hani insan boğulur da söyleyemez ya, boğulur da konuşamaz ya, hani kimse ya da hiçbir şey nefes aldıramaz ya ona, işte onu yaşıyorsun şu an. Uzanan bir yardım eli yok. Olsa da kurtulamayacağın bir çıkmaz bu.

   Ya da bazen sokaklar çıkmaz olur, insanlar çıkmaz olur, ne bileyim, birçok şey çıkmaz olur da insanın kendisi kendine çıkmaz olur mu? İnsan kendine nasıl çıkmaz olur? İnsan kendini bilmez mi hiç, tanıyamaz mı? Hatta bırak dışardakileri, kendini, kendine bile tanıtamaz mı?

Kırlangıç     

Harflerle oyun oynuyor, ilginç kelimeler meydana getiriyordum. Kelimelerle oynayıp enteresan cümleler kuruyordum. Ben buydum, yine onlara sığınıyordum. Yine bir tek onlar beni anlıyor, onlar beni dinliyordu. Bir tek onlar beni yalnız bırakmıyor, bir tek onlar bana sadık kalıyordu.

Yorumlar

  1. Doku2 Şubat 2024 02:37

    kendi dünyana kapadıkça kendini
    kendi çıkmaz sokaklarında kaybolursun
    bir adım ileri bir adım geri
    hiçbir yere götürmez ayakların seni

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gerçek sessizlik ne zaman başlar?

Resim
Gecenin en derin saatlerinde bile tam manasıyla bir sessizlik yoktur. Dışarıda havlayan bir köpek, evin içindeki buzdolabının uğultusu, duvardaki saatin tik tak sesleri... Peki, sessizlik aslında ne demektir? Dışarıdaki yoğunluğun azalması mı yoksa beyninin içinde düşünmeyi bırakmak mı? Fiziksel sessizlik mi sessizliktir, zihinsel sessizlik mi? Gecenin geç saatlerinde olduğumuzu ve dışarıdaki araba seslerinin fazlasıyla azaldığını, insanların seslerinin tamamen kesildiğini düşünelim. Gözünüzü kapattığınızda fazladan olan bu gereksiz gürültüler yok. Kafanızı dinlemek istiyorsunuz, başınızı yastığa koydunuz. Dışarıdan gelen yüksek sesli gürültüler yok. Yalnızca boş bir sessizlikte dikkat edilen ve duyulan baştaki saydığım sesler var. Uyumak istediniz ama yine olmadı değil mi?  Olmaz... Çünkü bu sefer de devreye zihinsel gürültü girdi. Düşünceler... Sonsuz, geçmek ve bitmek bilmeyen, düşüncenin bir başka düşünceyi açtığı, sonsuz döngüyle dönüp duran o düşünceler... Kulağınızı kapattığ...
Read more »

SABAHA KARŞI

Resim
    M erve, sabaha karşı 3.30’da eve girdiğinde yorgunluktan bayılmak üzereydi. K apının yanında ayakkabılarını çıkarıp fırlattı. Ç antasını da vestiyere koyup kendini koltuğa bıraktı.   T ek bir odası ve mutfakla bir olan küçücük bir evdi burası. A merikan mutfağı ve karşısındakı koyu gri koltuğuyla uyumlu olan bir küçük orta sehpası vardı. B ir köşede evine nazaran gayet büyük bir kıtaplık, hemen yanında da bir çalışma alanı yer alıyordu. A hşapdan bir çalışma masası, rahat bir sandalyesi vardı. B unlara çok dikkat etmişti çünkü gününün çoğunu orada geçiriyordu. yazar olmak kolay değildi. I lhamı yakalamak kolay olmuyordu, tıpkı yakaladığında saatlerce o masadan kalkmasına engel olduğu gibi şimdide oturmasına engel oluyordu. G erçi oturmasında ne vardı ki, otururdu ama yazamayacaktı. B oş boş oturmak da ona ne kazanç sağlayacak ne vaktini geçirecek ne de ortaya bir eser çıkartacaktı. B oş boş masasına baktı. “Bugün de olmadı.” dedi ve uzandığı yerden kalkıp mutfağa yöne...
Read more »

RAKI MASASI

Resim
  (Gurursuz benden, kalpsiz sana…)   Hadi, gel seninle bir gece vakti rakı masasına oturalım. Mezeler senden, rakının alası da benden. Gerçi meze almana gerek yok. Çünkü senin kalbin zaten meze olmuş. Çıkar koy masaya, meze olarak yenir kalbin. Ne de olsa artık herkesin ulaşabileceği herhangi bir şeyden farksız, değil mi…     Oturduk masaya… İşte karşımdasın. İstediğin o masa kuruldu. Söz, bu sefer ben çok içmeyeceğim falan demeyeceğim sana. Rakının yarısından fazlası bende, merak etme. Ne de olsa bir büyük açacağız seninle. Hoş, hiçbir şey gibi onu da kaldıramaz senin ciğerin, ağır gelir. O yüzden fazlası bende.     Saatlerce oturacağız o masada. Sen bana, nasıl kıyamam deyip kıydığını, olmazsan olmam deyip nasıl yaşadığını, başkalarıyla gününü gün edip beni nasıl umursamadığını anlatacaksın. Sonra da o insanların seni nasıl umursamayıp asla gerçek ve benim gibi sevemediğini… Bense sana enayi gibi seni daha nasıl unutamadığımı, bana yaptığın onca ihanete,...
Read more »