SEVİLMEMEK ÜZERİNE


  Hiç gerçekten sevilmemiş olmak o kadar kötü bir şey ki. O kadar iğrenç bir duygu ki, bir çöpmüşsün gibi hissettiriyor.

  Neden mi? Şöyle anlatayım: Çünkü kimse seni gerçekten düşünmüyor. Kimse elini gerçekten, sıkıca tutmuyor. Hep yanındayım demekle de olmuyor çünkü asla kimse gerçekten yanında olmuyor. Bakıyorsun, özel günlerinde kimse yanında değil, kötü günlerinden bahsetmiyorum bile. Kimse, senin aksine, seni mutlu etmeye çalışmıyor ve tüm aile, arkadaşlık, dostluk, sevgi ilişkilerinde senin kadar çabalamıyor. Kimse de zaten senin kadar iyi niyetli hatta tabiri caizse enayi değil. Ki zaten olmasınlar da. Enayi olmak iyi bir şey değil çünkü. Deneyimlerimden yola çıkarak söylüyorum.

  Şunu da söylemeden edemeyeceğim: Ben sevdim arkadaşlar. Gerçekten çok sevdim. Hep hissettirdim, herkes de çok iyi bilir. Ve asla değiştirilemeyecek ve unutulamayacak bir gerçek varsa, o da, kimse sevmeyecek benim sevdiğim kadar kimseyi; hissettirip, benim kadar çok değer vermeyecek.

  Ama artık sevmiyorum. Ben kimseyi sevmiyorum. Sevmek de istemiyorum. Zaten ne geldiyse başıma hep çok sevdiğimden geldi, ne geldiyse hep o en çok sevdiklerimden geldi. Onlar kandırdı, onlar sevmedi ve yine onlar yalanlarına inandırdı. 

Doksan dakikanın sonucunda akılda tek soru kalıyor tabii.

Ben şimdi nasıl inanacağım tekrar onlara ya da yeni başkalarına, nasıl?

Kırlangıç    

Harflerle oyun oynuyor, ilginç kelimeler meydana getiriyordum. Kelimelerle oynayıp enteresan cümleler kuruyordum. Ben buydum, yine onlara sığınıyordum. Yine bir tek onlar beni anlıyor, onlar beni dinliyordu. Bir tek onlar beni yalnız bırakmıyor, bir tek onlar bana sadık kalıyordu.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gerçek sessizlik ne zaman başlar?

Resim
Gecenin en derin saatlerinde bile tam manasıyla bir sessizlik yoktur. Dışarıda havlayan bir köpek, evin içindeki buzdolabının uğultusu, duvardaki saatin tik tak sesleri... Peki, sessizlik aslında ne demektir? Dışarıdaki yoğunluğun azalması mı yoksa beyninin içinde düşünmeyi bırakmak mı? Fiziksel sessizlik mi sessizliktir, zihinsel sessizlik mi? Gecenin geç saatlerinde olduğumuzu ve dışarıdaki araba seslerinin fazlasıyla azaldığını, insanların seslerinin tamamen kesildiğini düşünelim. Gözünüzü kapattığınızda fazladan olan bu gereksiz gürültüler yok. Kafanızı dinlemek istiyorsunuz, başınızı yastığa koydunuz. Dışarıdan gelen yüksek sesli gürültüler yok. Yalnızca boş bir sessizlikte dikkat edilen ve duyulan baştaki saydığım sesler var. Uyumak istediniz ama yine olmadı değil mi?  Olmaz... Çünkü bu sefer de devreye zihinsel gürültü girdi. Düşünceler... Sonsuz, geçmek ve bitmek bilmeyen, düşüncenin bir başka düşünceyi açtığı, sonsuz döngüyle dönüp duran o düşünceler... Kulağınızı kapattığ...
Read more »

SABAHA KARŞI

Resim
    M erve, sabaha karşı 3.30’da eve girdiğinde yorgunluktan bayılmak üzereydi. K apının yanında ayakkabılarını çıkarıp fırlattı. Ç antasını da vestiyere koyup kendini koltuğa bıraktı.   T ek bir odası ve mutfakla bir olan küçücük bir evdi burası. A merikan mutfağı ve karşısındakı koyu gri koltuğuyla uyumlu olan bir küçük orta sehpası vardı. B ir köşede evine nazaran gayet büyük bir kıtaplık, hemen yanında da bir çalışma alanı yer alıyordu. A hşapdan bir çalışma masası, rahat bir sandalyesi vardı. B unlara çok dikkat etmişti çünkü gününün çoğunu orada geçiriyordu. yazar olmak kolay değildi. I lhamı yakalamak kolay olmuyordu, tıpkı yakaladığında saatlerce o masadan kalkmasına engel olduğu gibi şimdide oturmasına engel oluyordu. G erçi oturmasında ne vardı ki, otururdu ama yazamayacaktı. B oş boş oturmak da ona ne kazanç sağlayacak ne vaktini geçirecek ne de ortaya bir eser çıkartacaktı. B oş boş masasına baktı. “Bugün de olmadı.” dedi ve uzandığı yerden kalkıp mutfağa yöne...
Read more »

RAKI MASASI

Resim
  (Gurursuz benden, kalpsiz sana…)   Hadi, gel seninle bir gece vakti rakı masasına oturalım. Mezeler senden, rakının alası da benden. Gerçi meze almana gerek yok. Çünkü senin kalbin zaten meze olmuş. Çıkar koy masaya, meze olarak yenir kalbin. Ne de olsa artık herkesin ulaşabileceği herhangi bir şeyden farksız, değil mi…     Oturduk masaya… İşte karşımdasın. İstediğin o masa kuruldu. Söz, bu sefer ben çok içmeyeceğim falan demeyeceğim sana. Rakının yarısından fazlası bende, merak etme. Ne de olsa bir büyük açacağız seninle. Hoş, hiçbir şey gibi onu da kaldıramaz senin ciğerin, ağır gelir. O yüzden fazlası bende.     Saatlerce oturacağız o masada. Sen bana, nasıl kıyamam deyip kıydığını, olmazsan olmam deyip nasıl yaşadığını, başkalarıyla gününü gün edip beni nasıl umursamadığını anlatacaksın. Sonra da o insanların seni nasıl umursamayıp asla gerçek ve benim gibi sevemediğini… Bense sana enayi gibi seni daha nasıl unutamadığımı, bana yaptığın onca ihanete,...
Read more »