Gecenin en derin saatlerinde bile tam manasıyla bir sessizlik yoktur. Dışarıda havlayan bir köpek, evin içindeki buzdolabının uğultusu, duvardaki saatin tik tak sesleri... Peki, sessizlik aslında ne demektir? Dışarıdaki yoğunluğun azalması mı yoksa beyninin içinde düşünmeyi bırakmak mı? Fiziksel sessizlik mi sessizliktir, zihinsel sessizlik mi? Gecenin geç saatlerinde olduğumuzu ve dışarıdaki araba seslerinin fazlasıyla azaldığını, insanların seslerinin tamamen kesildiğini düşünelim. Gözünüzü kapattığınızda fazladan olan bu gereksiz gürültüler yok. Kafanızı dinlemek istiyorsunuz, başınızı yastığa koydunuz. Dışarıdan gelen yüksek sesli gürültüler yok. Yalnızca boş bir sessizlikte dikkat edilen ve duyulan baştaki saydığım sesler var. Uyumak istediniz ama yine olmadı değil mi?  Olmaz... Çünkü bu sefer de devreye zihinsel gürültü girdi. Düşünceler... Sonsuz, geçmek ve bitmek bilmeyen, düşüncenin bir başka düşünceyi açtığı, sonsuz döngüyle dönüp duran o düşünceler... Kulağınızı kapattığ...

     10 gün önce ülkemizi derinden sarsan bir olay meydana geldi. Bolu’da bulunan, Grand Kartal Otel’de gerçekleşen yangın…       Evet, hepiniz biliyorsunuz. Hepimizin içini parçalayan bu yangın 21 Ocak 2025 tarihinde sabaha karşı, insanların en derin uykusunda meydana geldi. Zaten ahşap bir mimariye sahip olan bina, yangının daha da çok kontrolden çıkmasına sebep oldu.    Sömestir tatiline denk gelen bu yangında ailelerimiz tatil ve belki de çocuklarına karne hediyesi olarak gelmişti otele. Hayaller farklıydı tabii. Gerçekler ise yürek parçaladı. Kimin aklına gelirdi ki gece öperek uyuttuğun çocuğunun sabah ölü bedeniyle karşılaşacaksın, nerden bilebilirdi ki herkes ailesi ile son kez konuştuğunu. Gerçekten çok iç yakıcı bir olay.    Yangının, kahvaltı hazırlamak için mutfağa giden 4 kişilik ekibin, kızgın yağın tutuşmasıyla beraber alevlerin üzerine su atmasıyla ve bacanın temizliği yapılmadığı, bu sebeple de tıkalı olduğu i...

  (Gurursuz benden, kalpsiz sana…)   Hadi, gel seninle bir gece vakti rakı masasına oturalım. Mezeler senden, rakının alası da benden. Gerçi meze almana gerek yok. Çünkü senin kalbin zaten meze olmuş. Çıkar koy masaya, meze olarak yenir kalbin. Ne de olsa artık herkesin ulaşabileceği herhangi bir şeyden farksız, değil mi…     Oturduk masaya… İşte karşımdasın. İstediğin o masa kuruldu. Söz, bu sefer ben çok içmeyeceğim falan demeyeceğim sana. Rakının yarısından fazlası bende, merak etme. Ne de olsa bir büyük açacağız seninle. Hoş, hiçbir şey gibi onu da kaldıramaz senin ciğerin, ağır gelir. O yüzden fazlası bende.     Saatlerce oturacağız o masada. Sen bana, nasıl kıyamam deyip kıydığını, olmazsan olmam deyip nasıl yaşadığını, başkalarıyla gününü gün edip beni nasıl umursamadığını anlatacaksın. Sonra da o insanların seni nasıl umursamayıp asla gerçek ve benim gibi sevemediğini… Bense sana enayi gibi seni daha nasıl unutamadığımı, bana yaptığın onca ihanete,...

   Acı, acı bir biber gibidir. Ama böyle bildiğimiz acılardan değil, öldüresiye yakan acılardan. Gözünden yaş akıtan, ağlatan cinsten. Geçsin diye su içersin, geçmez. Ekmek yersin, e o da geçirmez. Bir zaman sonra acı, yavaş yavaş yakmayı keser. Sonra da zaten alışırsın. Yemeye devam edersin. Bağımlılık gibi bir şey olur çıkar. Acının her hali acıdır ya hani. Duygusal ve fiziksel acıyı da bu şekilde ele alabiliriz.   Duygusal acılarımız ilk geldiğinde canı çok yakar. Kalbini yakar, ciğerlerini yakar, mideni yakar; her bir organını, her bir uzvunu yakar. Bir süre o acıyı tatmak zorundasındır. Geçirmek için belki de elinden yalnızca ölesiye ağlamak gelir ama yok, geçirmez. Sadece sakinleştirir. Bu sefer sigaraya, alkole başvurursun bir umutla ama onlar da belki de sadece bir süre unutturabilir sana acını. Ama bakın, ne unutturur diyorum ne de geçirir. Acı geçmez, bitmez çünkü. Zamanla alışırsın sadece. Acı bir yılana benzer. Yavaş yavaş gelir, senin içine yerleşir. Sinsic...

  Artık pek de bir önemi kalmadı. Yanımda olmalarının, bana el uzatmalarının, yardım etmelerinin, güzel sözlerinin, nasihatlerinin, ‘gel’ ya da ‘git’ demelerinin, dostluklarının, arkadaşlıklarının, anneliklerinin, babalıklarının, kardeşliklerinin, iyi niyetlerinin, umut vermelerinin, heveslendirmelerinin, bana bakmalarının ya da bakmamalarının, arayıp sormalarının, hediyelerinin, kutlamalarının, iyi dileklerinin, kötü dileklerinin, sevgi gösterilerinin, nefretlerinin, kinlerinin, düşmanlıklarının, suçlamalarının, hiçbirisinin de bir önemi kalmadı.   Peki bunların hiçbirisi umurumda mı? Hayır…   İstiyor muyum? Hayır…   İyiliklerine ihtiyacım var mı? Hayır…   Kötülüklerine ihtiyacım var mı? Hayır…   Artık birinden bir beklentim var mı? Elbette, hayır… Kırlangıç     

    Hiç gerçekten sevilmemiş olmak o kadar kötü bir şey ki. O kadar iğrenç bir duygu ki, bir çöpmüşsün gibi hissettiriyor.   Neden mi? Şöyle anlatayım: Çünkü kimse seni gerçekten düşünmüyor. Kimse elini gerçekten, sıkıca tutmuyor. Hep yanındayım demekle de olmuyor çünkü asla kimse gerçekten yanında olmuyor. Bakıyorsun, özel günlerinde kimse yanında değil, kötü günlerinden bahsetmiyorum bile. Kimse, senin aksine, seni mutlu etmeye çalışmıyor ve tüm aile, arkadaşlık, dostluk, sevgi ilişkilerinde senin kadar çabalamıyor. Kimse de zaten senin kadar iyi niyetli hatta tabiri caizse enayi değil. Ki zaten olmasınlar da. Enayi olmak iyi bir şey değil çünkü. Deneyimlerimden yola çıkarak söylüyorum.   Şunu da söylemeden edemeyeceğim: Ben sevdim arkadaşlar. Gerçekten çok sevdim. Hep hissettirdim, herkes de çok iyi bilir. Ve asla değiştirilemeyecek ve unutulamayacak bir gerçek varsa, o da, kimse sevmeyecek benim sevdiğim kadar kimseyi; hissettirip, benim kadar çok değer verm...